Blogger Camilla heeft drie kinderen, en dan is een bakfiets – de Babboe Curve Mountain in haar geval – een uitkomst. In dit blog vertelt ze alles over talent voor bakfiets parkeren.
Een van de bijnamen van de presidentiële auto van de Verenigde Staten is The Beast. Een bakbeest met allerlei moderne (beveiligings)snufjes. Aan het begin van mijn bakfietstijdperk voelde mijn bakfiets af en toe ook als een Beast. Eenmaal gewend aan alle mogelijkheden, alle knopjes, alle handigheidjes, valt hij eigenlijk alleen nog maar soms in de categorie ‘Beast’: als ik een parkeerplek zoek…
Nu moet ik zeggen dat ik ook daar steeds handiger in word. Kreeg ik het eerder voor elkaar om mezelf volledig ingebouwd terug te vinden bij school of ramde ik er de rechtervoorlamp af toen ik dacht dat ik prima tussen twee vreemd geplaatste palen heen paste; nu ben ik een volleerd bakfiets-inparkeerder. Ik ben immers wat groter dan gemiddeld. En pas dan ook niet in het standaard fietsrek. Of nonchalant tegen een boom of lantaarnpaal aan. Maar aan de zijkant van het fietsrek bij de supermarkt is altijd net wat meer plek. En bij school parkeer ik aan de overkant; bij alle andere bakfietsen. Op de hockeyclub hebben ze zelfs een fietsrek weggehaald, waardoor er een grote legale bakfietsparkeerplek overblijft.
In de stad zelf is het een ander verhaal; meer fietsen en minder plek… En meer fietsen die minder netjes geparkeerd staan. Daar moet ik dus nog wat oefenen, met het parkeren van mijn Beastje in het centrum. En parkeren in de fietskelder bij mijn werk is geen optie; daar kan ik niet de trap af en de bocht om. En zou het geen idee zijn om meer van dit soort borden en bijbehorende parkeerplekken in het centrum te plaatsen? Kunnen we daarvoor lobby’en als bakfietsouders? Is mijn linkervoorlamp voortaan ook veilig…